polski
Temat B: Dzieci z niepełnosprawnościami ograniczającymi ich możliwości fizyczne – wspieranie normalności w codzienności
| Sprawą bardzo ważną jest unikanie niepełnosprawności wtórnych. Niepełnosprawność wtórna oznacza, że ze względu na niepełnosprawność dziecko może być izolowane lub relacje z dzieckiem mogą ulec ograniczeniu. Najpowszechniejsza niepełnosprawność wtórna wynika z unieruchomienia dziecka, pozbawienia go aktywności, braku rozmowy z dzieckiem, pozbawieniu go normalnego dotyku. Przykładowo, Anna jest niewidoma od urodzenia. W efekcie przez cały dzień przebywa w łóżku lub na wózku i nigdy nie nauczyła się poruszać. Oznacz to, że rozwój jej mózgu również bardzo poważnie ucierpiał, i może być to szkoda nieodwracalna, i że zatrzymaniu ulegnie również jej rozwój poznawczy i społeczny. Jej mięśnie stają się coraz słabsze. Albo: Pracownicy często noszą małą Annę – niemowlaka, trzymają ją na kolanach, często kołyszą ją w kołysce, a w kontaktach z nią posługują się pełnym uczuć, ekspresyjnym i prostym językiem. Opiekunowie wyłączają telewizor i dochodzące z niego dźwięki, muzykę i inne media elektroniczne po to, by Anna mogła poznać echa i dźwięki, które mogłyby jej pomóc w poruszaniu się. Kiedy Anna zaczyna chodzić, znajdują pomieszczenie gdzie panuje spokój i tam pomagają Annie wydawać dźwięki pomagające w poruszaniu się, dają jej też często laskę, którą porusza przed sobą przy chodzeniu i trzymają ją za rękę dopóki sama nie nauczy się chodzić. Kupują też jej psa – w ten sposób uczy się ważnej dla siebie interakcji i dowiaduje się, jak nawiązywać kontakty i wchodzić w relacje. W ten sposób Anna jest przygotowana na pracę z psem przewodnikiem, którego może dostać, gdy będzie starsza. Inny przykład: Maria dorastała na wózku, miała sparaliżowane ręce. Uważano ją za przypadek beznadziejny. Kiedy miała 10 lat, jeden z pracowników wpadł na pomysł, aby przymocować jej opaską na czole mały bolec. W ten sposób mogła dotykać przycisków na klawiaturze komputera i słyszeć, jak computer wymawia dotykane przez nią litery. W ciągu dwóch lat nauczyła się czytać i pisać i uznano ją za normalną, podczas gdy pierwotnie zdiagnozowano ją jako osobę niepełnosprawną umysłowo. Inny przykład: Martin to autystyczny chłopiec, przejawiający wiele dziwnych zachowań i nawyków. Jest bardzo wrażliwy na interakcję społeczną i często zaczyna krzyczeć, gdy w pomieszczeniu jest za wiele dzieci. Pomimo tego opiekunowie zdecydowali się skoncentrować na jego niewiarygodnych zdolnościach obliczeniowych i zdolności nauczenia się na pamięć praktycznie wszystkiego. Zawsze gdy potrzebowali numeru telefonu lub gdy robili podsumowanie codziennych wydatków w ośrodku, prosili o pomoc Matiasa, który zawsze znał odpowiedź. W wieku 10 lat wygrał konkurs matematyczny w szkole. Jedną z najważniejszych zasad, jaką musimy się kierować w pracy z dziećmi posiadającymi niepełnosprawność ograniczającą ich możliwość poruszania się w sposób naturalny lub interakcję z opiekunami jest:
|